Wiersz opowiada o młodym człowieku, przybyłym z daleka i mówiącym w obcym języku, owładniętym nieodpartą potrzebą udania się w góry w nieokreślonym bliżej celu.
Poemat w założeniu miał się cechować nieodpartą logiką i absolutnym obiektywizmem, ale krytycy uznali, że zastosowana antropomorfizacja jest dość naiwna, a całość przekształciła się w suchy dyskurs.
W dodatku do tej poetyki, jednak obraz mitycznego kielicha, samotnie stojącego na tle odległego krajobrazu, jest przedstawiony z tak nieodpartą siłą, że staje się symbolem.
