Jak łatwo zauważyć, partia wokalna kończyła się wcześniej niż partia instrumentalna; pozostałe takty były wykorzystywane na krótki improwizowany popis solowy.
Oba typy niemieckich tabulatur organowych, w stosunku do notacji menzuralnej, są bardziej zbliżone do współczesnej notacji muzycznej poprzez partyturowy układ głosów oraz ujmowanie grup dźwiękowych w takty.
Muzyka narasta w masywnej kulminacji jakby pierwsze takty miały być powtórzone, ale w repryzie temat jest prezentowany jako bogatszy i potężniejszy niż w ekspozycji.
