Ściśnięcie anamorficzne powstało w XX-wiecznej kinematografii jako technika pozwalająca na zapisanie dobrej jakości szerokoekranowego obrazu na taśmie filmowej.
W rezultacie do produktu finalnego, wykorzystano wówczas tylko część materiału, natomiast jego szerokoekranowy format przycięto do proporcji właściwej ówczesnej telewizji (4:3).
