Prevodi za „spółgłoska“ u rečniku poljski » nemački

spółgłoska <gen ‑ki, pl ‑ki> [spuwgwoska] N f LING

spółgłoska

Mitlaut m

spółgłoska

Konsonant m

spółgłoska twarda/miękka

harter/weicher Konsonant

Primeri rečenica za spółgłoska

spółgłoska frykatywna

Frikativ m

spółgłoska sonorna

Sonorlaut m

spółgłoska wargowa LING

Labial[konsonant] m

spółgłoska niepodniebienna

nichtpalatal[isiert]er Konsonant m

spółgłoska niepalatalna

nichtpalataler Konsonant m

spółgłoska twarda LING

harter Konsonant m

spółgłoska welarna

Velar m

spółgłoska bezdźwięczna

stimmloser Konsonant m

spółgłoska miękka LING

weicher Konsonant m

spółgłoska przydechowa

Aspirata f

spółgłoska przedniojęzykowa LING

Koronal m

spółgłoska sycząca LING

Zischlaut m

spółgłoska zwarta

Verschlusslaut m

spółgłoska środkowojęzykowa

Mittelzungenmitlaut m

spółgłoska dentalna LING

Dentallaut m

spółgłoska wargowo-zębowa

Labiodental m

spółgłoska zwarto-wybuchowa

Plosiv m

spółgłoska przedniojęzykowo-zębowa LING

Dental m

Jednojezični primeri (nisu ih verifikovali PONS urednici)

poljski

Д, Дд (de) – litera alfabetu cyrylickiego oznaczająca spółgłoskę [d].

pl.wikipedia.org

Jest również używane jako wariant zapisu spółgłoski szczelinowej języczkowo bezdźwięcznej ([χ]).

pl.wikipedia.org

Samodzielna litera h oznacza w nagłosie spółgłoskę [h], różną od [x], przykłady: hin [hɪn], występuje także w rzeczownikach złożonych rothaarig [ˈroːthaːrɪç].

pl.wikipedia.org

Bez wątpienia również zestaw dźwięków elymijskiego zawierał także spółgłoskę boczną /l/, zwarte /r/ i wargowo-miękkopodniebienne /w/, a także szczelinowe /s/ i /h/.

pl.wikipedia.org

W języku polskim dotyczy to głównie dźwięczności spółgłoski końcowej (np. chleb i chleba choć b w chleb wymawiane jest zwykle p).

pl.wikipedia.org

Oznacza dźwięk [xʷ], czyli uwargowioną spółgłoskę szczelinową miękkopodniebienną bezdźwięczną.

pl.wikipedia.org

Spółgłoska /r/ jest normalnie spółgłoską uderzeniową [ɾ], ale może być drżącą w stanowczej mowie.

pl.wikipedia.org

Ponadto wszystkie spółgłoski twarde (w końcowej fazie istnienia prasłowiańskiego – z wyjątkiem s, z, k, g, x) miały warianty miękkie przed j.

pl.wikipedia.org

Zgodnie z powszechnie uznawaną teorią laryngalną posiadał on trzy spółgłoski o artykulacji gardłowej lub krtaniowej (tzw. laryngały).

pl.wikipedia.org

Oznacza dźwięk [ʂ], tj. spółgłoskę szczelinową z retrofleksją bezdźwięczną.

pl.wikipedia.org