Lewitujący w ten sposób nadprzewodzący magnes ma szczególną właściwość: może pozostawać w bezruchu (dzięki liniom pola magnetycznego uwięzionym w defektach sieci krystalicznej) lub wirować.
Pierwszy tranzystor nadprzewodzący został skonstruowany w 1994 roku i zastosowano do tego cienkowarstwowe glinowe elektrody nadprzewodzące połączone z zewnętrznymi elektrodami miedziowymi.
