Przejściowo uprawiał punktualizm w stylu postwebernowskim, z czasem zaczął interesować się sonorystyką, stosując nałożenia skomplikowanych, zagęszczonych płaszczyzn dźwiękowych i procedury aleatoryczne.
Asymilował niektóre zdobycze awangardy, wprowadzając do swoich utworów oryginalnie traktowaną dodekafonię, kontrolowane konstrukcje aleatoryczne oraz elementy sonoryzmu eststycznie i ideowo bliskie bardziej poetyckiej niż awangardowej wizji brzmienia.
Epizody przygotowujące, albo pozwalające słuchaczowi na chwilowe odprężenie są z zasady aleatoryczne, natomiast główne, wymagające od słuchacza większej uwagi, są skomponowane tradycyjnie.
